Chałupa biedniacka i chlewik
Chałupa biedniacka pochodzi z II połowie XIX należała do ubogiego wyrobnika Michała Inglota. Budynek jednotraktowy, zbudowany z drewna jodłowego, wiązany w węgłach na rybi ogon z niewielkimi ostatkami. Dach krokwiowy, czterospadowy, poszywany słomą w schodki.
Chałupa Biedniacka w przeciwieństwie do kmiecej prezentuje o wiele biedniejszą grupę społeczną. Wielkość jak również wyposażenie chałupy znaczne odbiega od przepychu i „bogactwa”, które można było spotkać w kmiecych chałupach.
W biedniackiej jest tylko jedna mieszkalna izba kuchnia z piecem a za nim miejsce na łóżko, w mieszkaniu takim panowała ciasnota szczególnie w monecie, kiedy w domu było kilkoro dzieci. W części nie mieszkalnej chałupy znajduje się jedna niewielka komora, w której trzymano zboże oraz drobne narzędzia i przedmioty rolnicze. Chlew budynek gospodarczy z początku lat 20-tych XX w. Budynek jednownętrzowy, zrębowy z czterospadowym dachem krytym słomą. W chlewiku, który jest niewielki mieściła się, co najwyżej koza lub jedna bądź dwie świnie, które były całym inwentarzem mieszkańca biedniackiej chałupy.